Sinds 3 april wonen Olena met haar zoon Maxim (11) bij ons. Wij zijn Caroline en Angelique, al 17 jaar
getrouwd, en onze zoon Camiel (14). Sindsdien zijn onze gedachten over een betere wereld
getransformeerd tot activiteiten in de buurt die aan de keukentafel voorbereid worden. Onze gasten
wonen in ons tuinhuis van 15 m2, met een eigen badkamer en tuintje. We delen de keuken en
wasmachine. We ontbijten samen en eten ’s avonds samen.
Afwisselend kookt een van de drie mamma’s. Bij aankomst had Angelique Borsjtj gemaakt (Albert
Heijn heeft een goed recept voor Oekraïense Borsjtj!), en sindsdien hebben we al veel Oekraïense
gerechten gegeten. Het is voor Olena heel vertrouwd om in de keuken te staan en haar eigen
recepten te koken. Dat is belangrijk, want alles is vreemd, zeker de eerste dagen. Olena spreekt
alleen Oekraïens en Russisch, Maxim alleen Oekraïens. We communiceren via Google Translate en
gebaren. Dat is voor iedereen heel vermoeiend, zeker na een drukke werkdag. We hebben daarom al
snel ingevoerd dat we vanaf half negen ieder in ons eigen huis of eigen plek in de tuin zijn.
Alles mag gegeten en gedronken worden en we doen een keer per week samen boodschappen,
zodat Olena en Maxim kunnen eten wat zij willen. Alleen mag Maxim niet onbeperkt frisdrank
drinken – maar hij is de meester geworden van het maken van spuitwater en in cappuccino zetten.
Maxim fietst zelf twee kilometer naar school; dat is wennen als je voorheen met de schoolbus
opgehaald werd. Angelique had tekeningen gemaakt van de belangrijkste verkeersregels en
na een paar keer meefietsen heeft ze achter hem aan gefietst en gekeken of jij het alleen
kon. Hij deed het heel goed, en dat hebben we beloond met een medaille, waar hij heel trots
op was.
Olena is gewend alles te voet te doen. Ook met de bus gaan is spannend, en ingewikkeld als je de taal
niet spreekt. Maar Olena heeft al snel een Oekraïense gevonden die haar na de taalles in het kerkje
in Eijsden naar haar tuinhuis brengt. Bovendien heeft ze binnen anderhalve week al een
sollicitatiegesprek voor de schoonmaakcrew in een chique hotel in Maastricht waar haar Poolse baas
Russisch blijkt te spreken. Via een oud-collega van Caroline.
We hebben nog meer hulp om ons heen. Een goede kennis zorgde voor een fiets voor Maxim en
staat regelmatig met tassen kleren voor de deur. Want op 3 april was het koud maar nu wordt het al
snel weer voor luchtigere kleren. Iemand anders geeft Olena een keer per week taalles aan huis. Een
gepensioneerde juf gaat Maxim helpen en heeft ons tips gegeven om via spelletjes de taal te leren.
De woordenschat in het Nederlands groeit vanzelf als je geen Engels spreekt. En Caroline leert al wat
Oekraïens! Op de dag voor de meivakantie komt Maxim thuis met een mok voor zijn moeder waarop
hij zelf heeft geverfd “Ik houd van jou”, zijn moeder straalt van trots.
De oorlog uit de krant wordt af en toe, maar nog niet erg vaak, realiteit aan onze eettafel (als de
jongens weg zijn). Hun gebombardeerde flat, de Russische wreedheden, het opruimen van het puin
nu de Russen weg zijn uit hun stad. Olena’s ouders die vanwege hun zwakke gezondheid (ze hebben
meegeholpen kinderen te evacueren na de ramp bij Tsjernobyl) niet aan vluchten denken. Caroline
begint de borden op te ruimen, Angelique typt dat ze meer zou willen doen, maar het gewoon niet
Camiel maakte deze foto van ons en van de eerste ‘waarrenieke’ weet. We zuchten samen, Olena typt dat de “de horror nog lang zal blijven hangen” dan gaan we over op de eetlust van de jongens, de aardappels die haar ouders gaan poten, de danswedstrijd van Maxim in Oekraïne, de bankrekening die we al dagenlang bezig zijn aan te vragen en maken we grapjes. De wereld is veilig aan onze keukentafel en in het tuinhuis en dat willen we graag zo houden.
Comments