Vrijdag 11 maart was het dan eindelijk zo ver. Na een week voorbereiden begon onze reis naar Polen. Voor het hele team ook erg spannend, we wisten echter niet wat we daar zouden aantreffen. Na een reis van ongeveer 17 uur kwamen we om 05:00u aan in Podkowa Lesna, een voorstad van Warschau. We waren vroeg. We hebben samen de buurt een beetje verkend, zijn gaan plassen in de plaatselijke kerk en werden uiteindelijk binnengelaten in de basisschool waar onze gasten naartoe gebracht zouden worden.
Om 8:30u verwelkomde wij onze eerste gast. Via via hadden we contact met haar gehad en op deze plek afgesproken. De rest van de gasten zouden we later op de middag daar verwachten.
De vrachtwagen kwam rond een uur of 10 aan. We zijn samen naar de plek gegaan waar we onze goederen konden lossen. Hier hebben we de burgermeester van Podkowa Lesna ontmoet. Samen met hem en zijn rechterhand hebben we de vrachtwagen uitgeladen.
Na het uitladen van de vrachtwagen stelde de burgermeester voor om de hallen waar de vluchtelingen opgevangen worden, te bezoeken. Even kijken hoe het eraan toe gaat daar. We stapten in de auto en vertrokken. Onderweg naar de hallen, luisterend naar onze Geert op radio 2, bereidden we ons voor op wat er ons te wachten stond.
We kwamen aan op een soort industrietrein met 15.000 m2 aan hallen. In deze hallen worden vluchtelingen opgevangen. Er stonden veldbedjes en mensen liggen daar hutjemutje op elkaar. We werden door het leger niet verder gelaten dan de aankomstplek in de hallen omdat ze de indruk wilde wekken dat ze het allemaal onder controle hadden. Dit is echter niet zo. De burgermeester vertelde ons dat het uit de hand begint te lopen in Polen. Op dit moment zoeken 1.8 miljoen Oekraïense vluchtelingen veiligheid in Polen. De burgermeester zei ons: ”Polen is bijna vol!”.
We zouden daar ook vluchtelingen gaan vertellen dat ze welkom zijn in Nederland. De mensen zijn bang. Ze weten niet waar ze terecht komen en weten tot na Duitsland niet wat voor landen er zijn. We zouden ze met foto’s en verhalen vertellen hoe Nederland was en dat we hier voor ze zouden zorgen.
Toen we eventjes op de aankomstplek in een hal stonden, kwamen er al heel snel vluchtelingen naar ons toe. “Waar gaan jullie heen?” of “Kunnen jullie ons alsjeblieft helpen?”, werd ons in het Oekraïens gevraagd. Onze tolk probeerde zo veel mogelijk mensen tegelijk te woord te staan, maar het liep al snel uit de hand. Al snel stonden zoveel mensen om ons heen dat we niet meer wisten wat te doen. Op dit moment had de burgermeester besloten dat we beter weg konden gaan.
Dit heeft allemaal veel indruk op ons gemaakt. Je staat daar, kan de mensen niet verstaan en dus ook niet helpen. Je wil wat betekenen, en dit kan niet. Moeders die daar hopeloos met hun 4 kindjes rondstruinen, niet weten wat te doen. Een oma met haar kleindochter die eerst graag met ons mee wilde maar erna niet meer durfde. Mensen die letterlijk hun spullen ons onze handen duwen. Hier hebben we dan ook met ons allen besloten dat we een tweede reis gaan maken. We komen terug om nog meer vluchtelingen te halen. We kunnen niet de hele wereld redden, maar zullen doen wat we kunnen.
We zijn bij de hallen weggegaan en kwamen weer aan bij de school in Podkowa Lesna. Daar stonden al wat mensen te wachten om met ons mee te gaan naar Nederland. Iedereen werd geregistreerd en de spullen werden ingeladen. Iedereen kreeg een tasje met spulletjes zoals een kam, tandenborstel, tekenboekje, enz. Je voelde de spanning in de bus. Mensen waren bang en wisten niet wat te verwachten als ze in Nederland aan zouden komen.
Na twee uur rijden zijn we met z’n allen bij de McDonalds gaan eten. Een bestelling van 80 hamburgers, 40 grote friet en 10 Happy Meals. Na het eten zijn we terug in de bus gestapt en toen was de spanning al wat minder. We voelde dat er toch een soort last van de mensen hun schouders afviel.
We hebben op de terugweg 13 uur gereden. We werden door alle gastgezinnen opgewacht bij Buitengoed De Moosjtum waar we een stuk vlaai en wat te drinken kregen. Dat was voor iedereen enorm fijn. De lieve papa van onze Kyara had voor iedereen soep gemaakt. Iedereen heeft een kom soep gegeten en kon tijdens het eten al even kennismaken met de gastgezinnen. Stuk voor stuk is elk gezin samen vertrokken en ook wij zijn met onze gasten naar huis gegaan.
Comments